ارزیابی تاثیر افزایش اندازه نیروگاه های بادی بر حاشیه پایداری و ساعت قطعی مورد انتظار سیستم

آنالیز پایداری ولتاژ سیستم قدرت برای افزایش سطح نفوذپذیری نیروی باد دارای ارزش عملی بسیار بالایی است. در صورتی که سطوح نفوذ انرژی باد در سیستم های قدرت افزایش یابد، چالش های پایداری ولتاژ با توجه به محل قرارگیری منابع بادی دور از مراکز بار بوجود می آیند. این پایان نامه چندین روش مختلف پایداری ولتاژ را برای تعیین اندازه مزارع بادی جدید ارائه می دهد. سطوح نفوذپذیری نیروی باد در سیستم قدرت به حاشیه های پایداری ولتاژ ( vsms) سیستم قدرت موجود و مشخصات بار سیستم بستگی دارد. در ابتدا دو روش جدید جهت حداکثرسازی سطوح نفوذ انرژی باد در سیستم های قدرت ضعیف بر اساس vsmهای سیستم توسعه داده شده است. این دو روش از یک رویکرد تکراری برای افزایش اندازه هر مزرعه بادی تا رسیدن به نقطه فروپاشی استفاده می کنند. بر اساس روش دوّم، مزرعه بادی با کمترین تأثیر منفی بر روی vsmهای سیستم، دارای اندازه بزرگتری نسبت به دیگر مزارع می باشند. همچنین روش دیگری در این پایان نامه به نام روش ترکیبی ارائه شده است. این روش، آنالیز مدال و روش پایداری ولتاژ سنتّی (روش منحنی q-v) را با یکی از روش های اوّل یا دوّم به منظور تعیین مکان و اندازه مزارع بادی جدید ترکیب می کند. بر اساس این روش، مزارع بادی باید در باس های با کمترین مشارکت روی مد های ناپایداری ولتاژ قرار داده شوند (باس های تزریق بادی قوی). با قرار دادن مزارع بادی در باس های تزریق بادی قوی، مقدار بیشتری از نیروی باد می تواند به شبکه قدرت تزریق شود. در ادامه، برای افزایش هر چه بیشتر نفوذ توان بادی در سیستم-های قدرت ضعیف، روشی ارائه شده است. در این روش از مد های ناپایداری برای قرار دادن تجهیزات پشتیبانی کننده ولتاژ مانند جبران کننده های راکتیو استاتیکی (svc ها) در محل هایی از سیستم قدرت استفاده می شود که توان راکتیو مورد نیاز را برای افزایش حداکثر سطوح نفوذ نیروی باد فراهم می کنند.